او كوله پشتي را برداشت و راه افتاد ... رفت تا دنبال خدا بگردد و گفت: تا كوله ام از خدا پر نشود بر نخواهم گشت. نهالي تكيده و كوچك، كنار راه ايستاده بود. مسافر با خنده، رو به درخت كرد و گفت: چه تلخ است كنار جاده بودن و نرفتن.

درخت زير لب گفت: ولي تلخ تر آن است كه بروي و بي توشه برگردي. كاش مي دانستي آنچه در جستجوي آني، همينجاست!

مسافر رفت و گفت: يك درخت از راه چه مي داند؟ پاهايش در گل است، او هيچگاه لذت جستجو را نخواهد يافت؛ و شنيد كه درخت گفت: اما من جستجو را از خود آغاز كرده ام و سفرم را كسي نخواهد ديد، جز آنكه بايد ببيند.

مسافر روت و كوله اش سنگين بود.

هزار سال گذشت، هزار سال پر پيچ وخم ... مسافر بازگشت، رنجور و نا اميد. خدا را نيافته بود، اما غرورش را گم كرده بود. به ابتداي جاده اي رسيده بود كه روزي از آنجا آغاز كرده بود.

درختي هزار ساله، تنومند و سبز كنار جاده ايستاده بود. زير سايه اش نشست تا كمي بياسايد. مسافر درخت را بياد نياورد، اما درخت او را شناخت.

درخت گفت: سلام مسافر، در كوله ات چه داري؟ آن روز كه مي رفتي، در كوله ات همه چيز داشتي، غرور كمترينش بود! اما جاده آن را از تو گرفت. حالا در كوله ات جا براي خدا هست. درخت قدري از حقيقت را در كوله مسافر ريخت.

مسافر چشم هايش از حيرت و شوق درخشيد و گفت: هزار سال رفتم و پيدا نكردم و تو نرفته اين همه يافته اي!

درخت گفت:

   علت آن است كه تو در جاده رفتي و من در درون خود. پيمودن خود، دشوار تر از پيمودن جاده هاست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: